Het risico van veel dingen voor elkaar hebben, met name aan de buitenkant, is dat je niet meer beweegt. Je leeft niet meer. Terwijl je ergens weet: je bent hier niet om klein te spelen. Je wilt geen genoegen nemen met ‘dit is wel goed genoeg’. 

Je hebt al het nodige werk gedaan op het gebied van persoonlijke- en leiderschapsontwikkeling. Je hebt aan jezelf en anderen bewezen dat je succes kan behalen. Dat je hard kunt werken met veel verantwoordelijkheid. Dat je niet snel opgeeft. Dat je veel kunt presteren.

Maar je merkt ook dat je dit succes eigenlijk niet van binnen ervaart. Dat je eenzaam kunt zijn. Dat je weinig mensen om je heen hebt met wie je op jouw niveau kunt sparren. Dat je niet altijd de juiste woorden kan vinden om je emoties uit te drukken, of echt te voelen. Of dat het soms leeg voelt aan de binnenkant. Het lijkt alsof andere mensen van jou verwachten dat het altijd goed met je gaat. Maar is dat wel zo? Of ben je altijd maar bezig, omdat je die leegte voelt zodra je stopt? Is de verleiding van nog meer uren werk, een borrel of andere vormen van vermijding toch vaak nog groot?